Rozpoczęcie przez dziecko edukacji przedszkolnej jest momentem przełomowym w jego życiu społecznym. Dla wielu dzieci oznacza on pierwsze kontakty z dużą grupą rówieśników, których jakość jest znacząca dla rozwoju i późniejszego funkcjonowania w różnych środowiskach. Fakt ten wiąże się ze zmianą dotychczasowego trybu życia i zaspokajania potrzeb, do czego dołączają się nowe dla dziecka zadanie, związane z funkcjonowaniem w grupie przedszkolnej. Niesie to za sobą większe napięcie emocjonalne, lęk, niepewność i niechęć do przedszkola. W takich sytuacjach naturalne są napady płaczu, krzyku, zamykania się w sobie, odmowa wykonywania pewnych działań. Takie reakcje są obroną dziecka przed utratą poczucia bezpieczeństwa.

Badania naukowe dowiodły, że największe problemy w okresie adaptacji sprawia:

• nawiązanie kontaktu z dorosłymi i grupą rówieśników w krótkim czasie,
• poznanie otoczenia materialnego i opanowanie przestrzeni,
•  zapoznanie się z funkcją pomieszczeń i sposobami korzystania ze znajdujących się tam urządzeń,
• zapoznanie się z organizacją dnia w przedszkolu i związaną z tym orientacją czasową,
• przyswojenie wymagań dotyczących współżycia w grupie.

Odpowiednio zaplanowany proces adaptacji może złagodzić i pomóc dzieciom w rozpoczęciu edukacji przedszkolnej. Łagodny start w środowisko przedszkolne może m.in. zapewnić opanowanie umiejętności samoobsługowych. Poziom opanowania tych umiejętności ma wpływ na poczucie bezpieczeństwa i niezależności dziecka. Przedszkole oczekuje, że dziecko 3-letnie powinno mieć opanowane następujące czynności samoobsługowe: samodzielne jedzenie łyżką, mycie rąk, samodzielne korzystanie z toalety, zdejmowanie i ubieranie podstawowych części garderoby, rozpoznawanie swoich rzeczy, czyszczenie nosa, znajomość swojego imienia i nazwiska. Przeciętny rozwój dziecka umożliwia w pełni opanowanie tych umiejętności. Jednak dzieci przychodzące do przedszkola często różnią się pod względem dojrzałości przedszkolnej, co wynika z systemu wychowawczego w rodzinie. Dlatego też do realizacji powyższych wymagań i kształtowania umiejętności konieczna jest ścisła współpraca pomiędzy środowiskiem rodzinnym i przedszkolnym.

Głównym celem programu adaptacyjnego jest ułatwienie nowo przyjętym do przedszkola dzieciom, startu przedszkolnego poprzez wspomaganie i ukierunkowywanie rozwoju dziecka w aspekcie społecznym zgodnie z jego możliwościami rozwojowymi.
Pośrednie cele programu adaptacyjnego:

• ukazanie rodzicom potrzeb emocjonalnych dzieci,
• ułatwienie startu przedszkolnego dzieciom i ich rodzicom,
• obniżenie lęku dzieci przed rozstaniem z rodzicami,
• skrócenie czasu adaptacji dziecka do przedszkola,
• nawiązanie relacji z rodzicami,
• integracja ze środowiskiem przedszkolnym.

Dni adaptacyjne w czerwcu polegają na pobycie dziecka wraz z rodzicem w przedszkolu podczas zabaw i zajęć zorganizowanych. Na tych spotkaniach rodzice dowiadują się jak zorganizowane jest życie w przedszkolu, jaki jest rozkład dnia, jakie są prawa rodziców i dzieci, jakie czekają ich obowiązki, co rodzice mogą jeszcze zrobić w czasie wakacji, jak przygotować dzieci, by łatwiej przebiegał ich proces adaptacji do życia w społeczności przedszkolnej. W tym czasie dzieci w towarzystwie rodziców i nauczycielek przebierają się w szatni, poznają salę i łazienkę, a także inne sale i pomieszczenia przedszkola, a podczas zabaw na powietrzu poznają przedszkolny ogród. W czasie dni adaptacyjnych dzieci poznają się nawzajem, uczestniczą w pierwszych wspólnych zabawach również z rodzicami. Dzieci w obecności rodziców czują się bezpiecznie i dlatego bez strachu i zahamowań poznają nowe środowisko, nauczycielki i kolegów. 
Program adaptacji nie gwarantuje dobrej adaptacji dziecka do przedszkola, ale ją znacznie przyspiesza i ułatwia, bo już nie wszystko jest nowe i nieznanie, nie wszystko budzi niepokój. Mamy nadzieję, że dni adaptacyjne dla dzieci 3-letnich sprawią, że wrzesień nie będzie miesiącem płaczu, obaw i stresu zarówno dla dzieci, jak rodziców. Organizując spotkania adaptacyjne w formie wspólnych zabaw wpłyniemy na ukształtowanie pozytywnego stosunku emocjonalnego do przedszkola i do nauczyciela. Nie rozwiąże to problemów, ale zmniejszy ich skalę.